Willem Sönndach

vun Ewald Eden

In elker Dörp givt dat joa woll een Menno Hundschiet — een Hans Porch ov een Helmuth Hüdel. Een Albert Bukk schall dat ok all gääven hemmen — elks noa sien Plesäär ov noa sien Boantje. Mit Ökelnoams is dat joa so een Soak — dat givt Minschen, de weeten hör Döepnoam mennichmoal sülvst gannich mehr.

So wee dat ok woll mit Willem Sönndach. Wenn denn een sükk dat Waark tomooden dee, moal in de olen Kaarkenbööker to kieken, denn kreech he flink spütz, dat Willem Sönndach in d' Papiern Willem Reitgras heeten hett. Bit noa d' Ennen van sien Schooltied — un noch een bietji langer – wee he föör de Minschen in d' Dörp un ümto Willem Ruchfoor — de Jung van Heini Ruchfoor — un dat wäär de Jung van Siebelt Ruchfoor. So is dat up d' Land nu moal. Eerdfast un brandsäker.

Noa de Schooltied muß Willem — as de annern Kinner ok — ut d' Huus. He muß Bott för de moaken, de dor noawussen weesen — sien Öllern, de ween joa noch fliedich bi de Kinnermoakeree togaang.

Wat geev dat up d' Land oaber denn för Aarbeid föör Jungs un Deerns van Knechten un Maiden? He keem in een groten Buurderee as Lüttknecht. De Buur har sien Bedrief tohaupts up Peertüchten instäelt.

Willem wee van schummerlächt bit schummerdüster in de Peerstallen togaang. Wägen sien Ökelnoam Ruchfoor reepen de Riederslüü foaken ok woll: "Willem – woar di, dat di de Peer nich upfrääten." Dat funn he nu gannich so good.

Sien Glükk wee, dat de Schmitt in d’ Dörp hüm noa een poar Joahr in d' Läär noamen hett. So een knustigen jungen Kierl, de kunn he in sien Bewennt good bruken. Een fiksen Schmitt is ut Willem worden. Un wiel he ok van een Büld anner Bedrüüs wat verstunn, leepen de Lüü ut d' Dörp hüm bold de Dören in. Un nich blods wenn d' üm gung, de Peer to beschloahn – ok bi d' Koien de Klauens kniepen — bi d' Birgen de Klööten schnieden, ov bi d' Hunnen de Steerten kupeern – Willem wee stilkens froacht. He kunn dor rein nich tägen an.

Tomoal wee denn de Soak mit Sönndach in de Welt. He muß joa ünner de Wääke Dach för Dach — tein Stünn'ns un mehr — bi de Schmitt in de Schmää knoien. De Lüü, de denn bi irgendwat sien Hülps bruksen, de kreegen jümmers blods to höörn: „Ikk koam Sönndach.“

Sowat mook Willem denn aal Sönndachs. Well wunnert sükk nu denn noch, dat he noa een Tied Willem Sönndach heet? Dor kunn he mit lääven – Sönndach, dat wee joa dusendmoal goaelker as Ruchfoor. Ünner sükk sääen de Lüü in d' Dörp ok woll moal Klötenbieter ov Steertenschnieder, wenneer see van Willem schnakken deen — höörn loaten hett hüm dat nie nich een. Un dat wee ok good so. Up sien Denkmoal up d' Kaarkhoff steit woll "Willem Reitgras" — oaber heel groot dor ünner: man nööm hüm Sönndach — un jedereen, de an d' Denkmoal vöörbi geit, trekkt vandoach noch sien Mütz un sächt luut: Moin, Sönndach!