Dat "Wiehnachtsgeld" warrt streken vun Rudi Witzke Ut mien Kinnertiet kenn ik dat egentlich gor nich anners: Vör de Achterdöör stünn uns Dranktunn. All't Överblievsel vun uns Eten un Pottschrapels wörrn püttjerig sorteert un sammelt. In'n Swienkaben wussen een, meistendeels twei Swien ran. Mudder köff de Farken bi enen Veihhändler, in de letzten Johren bi Tjarks in Stockelsdörp. Keem denn de Wintertiet, weer Slachterköst anseggt. Ne, nich beide Swien weern för uns: Een halte de Veihhännler Tjarks, un dat bröch dat Wiehnachtsgeld in't Huus. Geld weer in disse Johren bi Schoolmeisters meist bannig knapp. Noch weer de Brüningsche "Notverordnung" vun vör 1933 güllig, na de de Beamten 5% orrer 7% weniger Geld kregen. Ümrekent up de Indeelung hütigendaags kreeg en Dörpschoolmeister na A8 mit den Brüningschen Afschlag betahlt, also binah na A7. Uns Swien weer dor en groot Hülp. Vun en dörteihnstes Gehalt kunnst to de Tieden blots drömen. Hüüt will ik nu nich vun de Slachterköst, dat Wellfleesch, de Wustsupp, de Tollatschen un all den leckern Kraam vertellen. Hüüt speelt een vun uns Swien de Hauptrull. Na, un denn ok dat leve Geld. Dat weer all 'ne Tiet na'n letzten Krieg. Ik weer mit de Oberschool in Lübeck trecht un dorbi, in Lüneborg up Liehrer to studeern. As sik dat hörte, güng dat to Wiehnachten na Huus hen. Wintertiet weer de Tiet, wo bi uns Tohuus öftins sünnersam
Geschichten passeern. In'n Kachelaven in de Wahnstuuv buller warm
Füür, de anneren Stuven weern meist bannig wat köller.
Um dissen Aven rüm speel sik dat Leven af.
Nu weer uns Vadder in uns Dörp dorför bekannt, dat he plaagt wille Deerten wedder up de Been bröch. Wat hebbt sien Schoolkinner em nich allens ansleppt! Lange Tiet weer dat Fack ünner den Kachelaven in enen Winter de Unnerkruup vun enen verklaamten Bussard. Vadder harr em dat Leven mit Water, Vigantol-Druppen un sienen ollen Pullover, in den de ünnerköölt Kreatuur inmummelt weer, reddt. Later seet de groot Vagel in de Köök up en över ene Tunn leggten Knüppel un plier na Freten un schrieg "Pi-aaah! Pi-aah!". Ok bi en Uhl, en lütten Dodenvagel, is em dat lückt, dat ut't Nest fullen Wull-Kluun groot to kriegen, blots he lööt sik nich utwillern. He hett em sogoor noch mien Broder verarvt, bi den he över 15 Johr goot levt hett. Up so'ne kuriosen Beleevnisse harrn wi uns all instellt, Mudder ok, denn de Veicher bröchen ehren Huushoolt doch wat dörcheenanner. Nu keem ik kort vör Wiehnachten vun't Studeern na Huus. De Freud weer groot. Wi harrn uns veel to vertellen. Natüürlicherwies seten wi üm unsen Kachelaven rüm. Avers wat weer dat? Ut dat Fack ünner'n Aven kemen so afsünnerliche Töön. Fiepen weer dat, lies Snuven un Atenjappen. Uns Hund Flocki weer dat nich, de leeg an de Avensiet, warm sienen Rüüch un drööm vör sik hen. Un miteens krabbelte dat mang de Wullplünnen ünner den Aven. Wat Rosiges keek vör un huschte flink as en Wissel vör un suus in de Köök: En lüttinglüttes Farken!
Dat müßte Mudder mi nu denn doch verklaren: Hannes Langes
Söög harr to veel Farken smeten, un dit lütte Deert
harr se afbeten. "Dor is nich mihr veel mit los," sä
Rosa, den Buurn sien Fru, "dat kriegen wi nich dörch.
Wenn willst, kannst dat hebben." Enen Bussard harrn mien Öllern
wedder hochbröcht, en verfroren Hasen up de Been holpen, ut't
Nest fullen Vagels uptrocken, besünners de Kuckuck hett veel
Spaß bröcht, Igels in de kole Johrestiet upbewohrt. Worüm
dat nich mit dit Farken versöken? Dat güng ehr so dörch
den Kopp. Natüürlicherwies müß uns Farken denn na en
Tiet ümtrecken: Weitenstroh wöör fien sneden, en
Nest in'n Stall buut, anwarmt Muursteen rundüm packt. Infrarode
Lampen geev dat noch nich. De Tiet in dat Avenfack weer för
dat Farken vörbi.
Nu wull Mudder bi 'n Veihhändler en' Passer dortoköpen.
Vadder schüttkopp. "Un uns Wiehnachtsgeld?" wenn
Mudder in. Vadder schüttkopp wat knulliger. Dor sweeg Mudder
lever still. En tweites Swien keem nich in'n Stall. Dat weer laat in'n Harvst: En Bild, dat ik nie nich vergeten warr. Vadder buddel de Kartüffeln ut, neven em dat nu staatsche Swien. Af un an geev Vadder em ene Kartüffel, tofreden gnaatsch de Kumpaan de Leckerie. Un
denn keem de Winter. De beiden Kumpane tooven in'n Snee rümmer.
Dat groot Deert wölter sik in de witte Pracht, stupps Vadder,
wat he sik ok in'n Snee küseln schüll. Slachterköst
geev dat nich. Ostern stünn vör de Döör. Ik kreeg enen Breef
vun Tohuus. Vun Vadder weer dissen ganzen Dag nix to seihn. Vör Dau un
Dag weer he to Holt gahn un keem laat in'n Düüstern trüch
un verkrööp sik in de Stuuv. Dat "Wiehnachtsgeld" weer 1953 streken. Un dorbi bleev
dat ok in de tokamen Tieden. Wi leten dat "leve Geld"
vun nu an lever leven un munter rümmerquieken. Wat
hebbt de Tieden sik ännert! |
|||
Dat
Bild vun dat Swien in'n Snee kümmt mit fründliche Genehmigung
vun Schweinefreunde
e.V.
För de lütte Uhl dankt wi www.eulenwelt.de 20.12.2003
|