Harrst dat dacht?

vun Horst Wernecke


Date erste Mol heff ik em up'n Meldörper Markt sehn, jüst dor , wo Bonewall sien Laden hett. "Dü… Dü… Daniel!", repen se achter em ran, "Dü… Dü… Daniel!" Un denn lepen se achter em ran, de lütten Schoolkinner mit ehre groten Tornisters. Se trecken em an sien Tüüch, lachen un deen un kucheln.

Dat tweete Mol heff ik em sehn, as he ut de Gröönanlagen keem, hoppelbeenig as'n Kröpel, so krumm und ducknackt, as wenn he de Peerappeln upsammeln wull. Angstig plier he na alle Sieden, de ole Mann mit dat vernarvte Gesicht. Wi Kinner seten in de Hööchte achtern Knick. "Dü… Dü… Daniel", repen wi, "Dü… Dü… Daniel!"

Gau backen wi swarte Moddereer to lütte backige Klümp un smeten em de vör de Fööt un an sien Jack. Jeedmol wenn wie em drepen, verfeer he sik asig, trock den Kopp in un krütz de Arms över sien Slapphoot. Eerst wimmer he blots, denn flöökt he un opletzt füng he an to blarrn. Dorbi hoppel he jümmers gauer un fuchel mit en Knüppel, up den he sik mennigmol afstütten dee. Vör de iesern Karkhoffdöör keem dat Jachtern to'n Enn. Sien Bost güng up un dal. Denn dreih he sik noch en poor mol üm, snuuv un snater un weer hoppedi achter de Kapell verswunnen.

Dat nächste Mol dreep ik em tofällig, as he an so'n luerlütt Huus stünn und lüttje Wiendruven vun en Spaleerplant afsnieden dee. "Da!", sä he un lang mi en poor Druven hen. O mannig, smecken de suur! Annerndags heff ik em sehn, as he sik mit'n Schottsche Koor afmarachen dee. He kunn den Kantsteen nicht rupkamen. Avers to tweet hebbt wi dat doch schafft. Un denn beed he mi in sien Huusdöör rin.

In sien Stuuv rüük dat en beten muffig, man ansünsten harrhe dat ganz komodig. De Küssens up sien oltööksch Kanapee stünnen all in de Reeg as Tinnsuldaten. Up den Köökendisch weer al för't Meddageten deckt, so as dat höört, deepen Töller up'n flachen Töller, dat Metz rechterhand, de Gavel linkerhand, de Lepel achtern.

En fein püttjert Vaas mit'n geelen Blomenstruß stunn merrn up'n Disch. Up den Füürherd brutzel un bruus dat man so. De Deckel vun den Kaakpott wackel hin un her. Damp trock in en Swaad dat apen Finster upto un söch sik den Weg dörch de Bloomplanten, de up dat Finsterbrett in de Hööchte ranken.

Up en Kredenz spegeln sik en Dutz ole Kopperrahmen. "Doch... Doch... Dochder!", kreih he un wies jümmers wedder up en geel anlopen Foto. Dorbi wisch he de Tranen ut sien Oogen. Dwars stunn noch en olet Foto in en blenkern messingschen Rahmen. Weer en Buerhoff up to sehn. En poor Fruunslüüd stünnen vör de Grootdöör. De harrn all lange Kleder an und witte Schörten vör. "Mien... mien... mmm...", stammer he un kniepöögt verbaast. He kreeg den Satz nich rut un kunn ok nich wiedersnacken. As he för mi mit updecken wull, heff ik em
bedüüd, dat ik glieks tohuus eten wull.

Bit Rutgahn lees ik up en Barkenstück, dat twüschen de beiden Finster hüng, en bruun inbrennt Spruch in ole Schrift: "So du den Menschen ihre Fehler vergiebst, so wird dir der Herrgott deine eigenen vergeben. Matth. 5.6!" Den Spruch heff ik up mien Weg nahuus nich vergeten kunnt. Ik heff mi bannig schaamt.


21.8.2016

 


na baven