Vanner Vörtuit

van Martin Hüttenbernd

Tau'n Anhören hier klicken:

Lesen deit Martin Hüttenbernd in lippisches Platt.

Inner Scheole werd Herm geot ferg. Heu hät eunen open Kopp un ess auk jümmer fix dobui, wenn heu wat Nuijjet horn konne. Suin Lehrer hadde dat baule spiß. Heu es nau'n Lehrer vanner aulen Ort, heul düht up Tucht un Ornunge un passe up, dat de Jungens nich verbummeln. Iuse Herm met suinen geoen Goben namm heu stramm heran, un den Jungen doit dat geot.

Eunes Morns brochte Anna, dat Fösterluit vanner Luiningheu, eune steunern Äxten met inne Scheole. De Holtarbeuer hadden dat Stücke buin Wegebiu iutbuddelt, un de Föster hadde meunt, dat könne de Lehrer wall briuken un den Kinnern wat doröber verklärn. — Jo, dat was niu wat för den Lehrer. Heu froijjet seck bannig un vertelle den grötteren Schoilers ollerhand van der Vörtuit, wo de Minsken blaus steunert Werktuit hadden un met steunern Äxten in den Kruig tögen.

Steuns un Fiustkuile. Foto: R. Witzke

De Lehrer stöcker niu de Jungens up, seu sollen doch fluidig ollerwegens nohkuiken, of seu wall söcke aulen Saken, os steunerne Speerspissen, Steunbuile, Fiustkuile, lütke Steunmeste un seo anneret Werktuigs finnen können. Dat sollen seu denn met inne Scheole bringen, un do sall nohers eune ganße Sammlung van wern. Wenn dat klappe, un de Schoiler düht vell finnen wörten, könne man villichte auk ne Iutstellung för de Öffentlichkeut maken. Dat wör interessant, un dat Dörp keume denn inne Zeitung!

No, denn gink et öbber laus. In ollen Steun-, Mergel- un Sandkuihlen stroddert'n Sunndages de Jungens harümme un söchten Steune un Scherben un seowat. Wat seu mondagsmorgens met inne Scheole brochten, gink männigmol nich inne Schiufkorn harin. De besten Stücke hadden Herm un de Keohhoier Johann van'n unneren Dall metbrocht. De beuden sin Frünne un satten jümmer teohaupe. Suilemans Gustav öbber hät den schoinsten Steun, eunen hellgroinen Bergkristall iuter lütken Fledermiushöhl'n, funnen, un Wilm brochte eune graute Muschel iuter Sandkiuhlen an'n Witten Wege met. Dat was öbber eun Blindgänger, denn os Wilm de afwosken hadde, stond do inne schrieben: "Gruß aus Borkum". Nei, wat hät do olle lacht.

Buituiten hät de ganße Gruppe dat Soiken upgieben. Blaus Herm un Gustav hät nau anner Maibolte foidersocht. Seu hät boben unnern Steunkopp eune graute Steunplatte funnen. Dat wat doch wisse eun Hünengraw van eunen aulen Germanenförsten! Tweu lange Sunndage hät seu unner der Platten buddelt, doch et kamm blaus Untuigs teon Vörschuin: Blindschluiken, Eudechsen un daute Kanuinken. Do geuben auk de beuden leßten Iutgräbers up.

De Sammlung es asseo nicht graut worn. De Lehrer hät öbber de aulen Stücke onnick in eune aule Vitrine met Glasböden leggt. Dat sach fuin iut, un olle Besoiker hät seck doröber freujjet. Herm moßte de Vitrine jümmer roijjen haulen un hät doför eune Stunne früch kriegen.