Swatthannel

vun Heinz Tiekötter

Mien Stammdischbroder Ulli is Seemann west; een as ut'n Billerbook. As he grod fofftein Johrn oolt weer, is he 1952 vun dat Waisenhuus utknepen un no See gohn. An Boord vun den Ostsee-Kümo "Rita", dat weer so'n Ammerkacker ut Abbenfleth, geev dat den Schipper, 'n Lichtmatrosen un Ulli as Schippsjung. Ulli müss koken un Wache gohn un harr veel to arbeiten un nix to mellen. Wenn he obends in de Puuch leeg un an inslopen weer, drööm he jümmers vun en groten Damper. Op so een wull he mol as Koptein fohr'n. Un nich jümmers op so'ne Waschbalje as de Rita. Eerst as he siene eerste Hüer op'n Damper vun de Afriko-Lien harr, hett he markt, wat dat doch för'n weertvulle Tiet op de "Rita" west is. Ulli kunn veel mehr as de annern beiden Jungmannen, mit de he sik de Komer deelt hett.

Nodem he dree Johr as Matroos fohrt hett, mell he sik an de Stüermanns-School an. Un den güng dat wieder, as dat bi de Seefohrt begäng is: Schooltiet un Fohrnstiet hebbt sik afwesselt. De letzten dottig Johren is Ulli as Koptein op grote Fohrt jümmers noch bi de Afriko-Lien ünnerwegens west. Siet 'n poor Johrn is Ulli in Rente un hett nu 'n fasten Platz an uns Stammdisch.

Wenn wi bi Kööm un Beer un Tobaksqualm in uns Kroog tosomenseten un vun uns Beleevnisse vertellten, denn hett Ulli jümmers mol öber siene Tiet as Schippsjung op de "Rita" schnackt: In'n Winter 1953 weer de Ostsee tofroren un de "Rita" keem nich ut de Trave rut. De Ool un de Lichtmatroos hebbt sik Urloff nohmen un sünd öber Wiehnacht no Huus fohrt. Ulli müss as Wache an Boord blieben. De Schipper harr em fofftig Mark dorloten un Ulli feul sik prächtig so alleen op den Kümo; richtig bedüdend. In Lübeck liggst du op de Ünnertrave jo merrn in de Stadt. Vun dien Stüerhuus kiekst du in de Finster vun de Kneipen rin. Lang hebbt de fofftig Mark nich vörhollen.

Ies op de Oostsee

De "Rita" harr losen Kooks för 'n Stohlwark in Sweden lood. Kooks is licht, de wicht nix. Kooks weiht ok öber Boord un swemmt op't Woter. Se harrn lange Pohls an de Reling lascht un Maschendroht an beide Sieden langs dat Schipp trocken. So kunn bi Starkwind nix öber Boord gohn. De Damper seh ut as'n swemmenden Heuhnerstall.

De Lichtmatroos un Ulli harrn ehr Quartier in de Vörpiek. Dor stunn 'n lütten Kanonenoben. De annere stunn bi den Olen in de Komer. Ulli müss de beiden Obens ingang hollen un oppassen, dat nix infreern dä. Dat Brennmateriool sull he sik man vun de Lodung an Deck nehmen.
Dat markt doch keen Minsch, hett de Ool seggt.

In Lübeck löppt ok hüüt jümmers noch 'n Barg Lüüd an de Ünnertrave lang un kiekt sik Schepen an. Dat weer in de Fofftiger Johrn nich anners. Kooks harr'n Weert. In de Nokriegstiet geev dat nich veel to heizen. So kemen denn af un an ok mol 'n Froonsminsch mit'n lütten Zampelbüdel orrer 'n leddigen Ammer vörbi un frogten, wat Ulli nich för 'n poor Groschen 'n beten vun sien Kooks afgeben kunn; he harr doch so veel dorvun. Un Ulli geev af. Un wenn een mol keen Geld harr, üm den Kooks to betolen, denn weer se nett to Ulli, männichmool richtig nett. He weer jo all 'n stootschen Keerl för sien Oller!

Lübecks Haven

Snee un Küll harrn de Deckslodung to'n fasten Barg tosomenbacken loten. Ulli müss sik vun vörn 'n Gang in den Kooks schüffeln. Sien Swatthannel leep good un de Gang würr jümmers 'n beten länger. Mit de Tiet is dat sowat as'n Höhle worrn. Langsom kreeg he Bang un stell sik vör, wat de Ool mit em moken würr, wenn he sien Geschäften klook ward.

No Neejohr keem de Ool un de Lichtmatros ut de Wiehnachsferien trüch. Dat Weder harr sik betert, de Küll weer nich mehr ganz so dull un se kunnen de Lienen loossmieten. Un denn sünd se mit jemmer Kooks in Richtung Sweden afdampt. As se achter Fehmarn ut de Landafdeckung rutkemen, kregen se orrnlich een op de Mütz. Bald fleug dat Woter öber Deck. De Ool harr sik grod för 'n Veddelstünn op Ohr leggt, de Lichtmatroos harr Freewache un leeg ok in sien Koje. Ulli stunn alleen an't Roder un stüer den Kurs, den sien Koptein em vörgeben harr. Mit'n mol geev dat'n gewaltiget Rummsen. Dat Schipp harr mit'n Steven dull in'ne Well insett un de Kookshöhl weer in sik tosomenfulln.

Bild: Rudi Witzke

Dat Krachen hett den Schipper hoochjoogt. Sockfoot keem he op de Brüch un kunn sehn, dat de Koksbarg nu orrnlich wat lütter worrn is. "Mann, Jung!", säe he to Ulli, "dat weer ober'n Kaventsmann vun Welle, de dor öber uns weggohn is!"
Un de plietsche Jung geev torüch: "Jo, Koptein, is dat nich schood üm den scheunen Koks?"