Pieles

vun Anke Nissen


Ik weer anfungen, lütte — würklich bannig lütte — Pieles to basteln.

Se weten nich, wat "Pieles" sünd? Natüürlich weten Se dat: Pieles sünd Küken. Lütte gele flauschig Bälle mit twee Been un enen Snabel, de veel un luut "piep-piep-piep" schriegen köönt.

Un so 'n nüüdliche lütte Pieles wull ik ut Holt maken, ut twee gele Holtperlen, de tosamen backt warrt. Denn kaamt dor noch twee gele Stücken Filz as Flünken up un en lialütt root Stück Filz as Snabel. Trecht!

Man blots — mien ollen Hannen kunnen disse lütten Perlen nich goot fasthollen. Jümmers kullern se mi weg. Un de faserich Filz verkleister mit dat oll Uhu, un mien Finger backen an allens fast, un an'n End weer mien Gedüür doch böös strapazeert. Ik pack allens an de Siet un gnurr rüm. Annern Dag füll mi Liesegret in. Glieks sä se:
"Kein Problem Oma, ik kaam. Dien lütten Pieles wüllt wi wohl trecht kriegen!"

Ja, un denn harrn wi beiden enen feinen, vergnöögten Namiddag. För Liesegret weer de lütte Friemelkraam würklich keen Problem. Wi hebbt Tee dorbi drunken, eerste Ostereier probeert un veel vertellt. Dorbi keem ik denn up miene Kinnertiet to snacken.


Foto: Antje Heßler

Wi harrn fröher jümmers Höhner. För de Pieles harrn wi extra en Kükenbuur, dat weer en rechteckig Gestell, mir lüttmaschig Draht ümrüm. An en Siet weer en Klapp. Bi uns weer disse Klapp ut Iesen-Blick. Dit Buur wörr jeden Dag beten wieder lang schuuvt, dat de Pieles elkeen Dag frisch Gras harrn.

Se weern ja nüüdlich antokieken, de gelen, flinken, flauschig Pieles. Un ok mien lütt Broder harr dor sien Freud an. He stünn an 't Buur un keek. En Dag entdeck he denn aver de Klapp un füng an dormit to spelen. He trock de Klapp hooch, leet se wedder dal susen, trock se hooch, leet se wedder dal susen ———

An'n End harr he all de lütten Pieles de Köpp afhackt.


17.5.2009


na baven