Niklaasavend
vun Gertrud Everding
Dat was 1944 in de Wiehnachtstiet. Kolt weer dat, un in de Straaten
leeg Snee. Uns Vadder weer Soldaat un wi mit uns Mudder alleen in
een Dörp in de Altmark.
De Krieg harr uns ut Hamborg bit hierher verslagen.
Wi weten meist nich mehr, wa Lichten an'n Dannenboom utsehn; denn
dat geef keen in düssen Kriegswinter.
Bi all dit trurige Grübeln harr min Süster een dulle
Idee.
"Wat meenst", seggt se to mi, "wi twee gahn an Niklaasobend
in't Dörp to de lütten Kinner un maken jüm 'ne Freid."
Ganz pfiffig kiekt se mi an. "Ik speel den Niklaas un du mit
diene langen Hoor büst dat Christkind." Se lacht. "Wat
seggst dorto?"
Na, ik weer natüürlich ganz ut de Tüüt.
Un denn keem de Niklaasavend.
Üm
Klock veer, as de Sünn to Bett güng, keem mien groote
Süster al na Huus.
"Nu treck di man an, glieks geiht dat los!" reep se.
Mudder harr all een Sack vun'n Buern organiseert un weer dorbi,
Appels un Nööt rintoschüdden.
"Nu ist 'noog!" sä mien Süster, "anners
ward he to swoor."
Ick weer mächtig opregt un pett mi jümmers op dat veel
to lange
witte Nachthemd, wat Mudder mi vun sik geven harr. Niklaas packt
nu ok noch Honnigkooken un scheune Spekulatius, de Vadder uns ut
Holland schickt harr, in den Sack.
Op't letzt treckt he sik den langen Mantel un de Mütz vun Buur
Grootkopp an. De witte Boort sä richtig echt ut. Witte Ogenbrugen
ut Watte kemen noch dorto, un de Stebel weern wahrraftig woll söben
Nummern to groot. Aber
he säh scheun ut , wunnerscheun!
Min Mudder harr noch dree sülberne Steern in't Schuuf funnen,
de se mi in de langen, swatten Hoor steeken dä. Un nu güng
dat loos.
Buten sniete dat mit groote Flocken. Bi'n Koopmann dröben
harrn de Kinner vör de Döör 'ne lange Slidderbahn
anleggt.
Huii! De weer glatt! Dat makt Spaaß. Nochmaal . . . Huii .
. .!
Bi den Schooster fungen wi an mit de Bescherung. Mächtig kloppte
Niklaas mit sien Knüppel an de Döör. "Hier ist
der Nikolaus!" reep he gnurrig.
Fru Wachtel keem ganz ielig anlopen un verfehr sik mächtig.
Mit so'ne Överraschung harr se woll nich rekent. Ehr dree Kinner
verstekten sik gau achter ehrn Rock, as se den Niklaas to sehn kreegen.
"Habt keine Angst," reep ik mit hoge Stimm, "der
Nikolaus und das Christkind wollen euch besuchen!"
Neeschierig keeken de Kinner uns an, un Fro Wachtel beed uns sogoor
in de Stuuv rin.
De Lüttste bohrt sik verlegen in de Nees, so dat eens meent,
de Finger schall afbreken; aver de Gröttste, de Heiner, een
soßjohrigen Slingel, stellt sik glieks in Positur un seggt
sien Gedicht op:
Leve, gode Wiehnachtsmann
Kiek mi nich so gräsig an.
Steek dien Rood man lever weg
Wieder keem he nich.
"Is all good," meent de Niklaas. "Dat hest du fein
makt." He seggt dat in depen, bollerigen Ton un uns Heiner
kreeg ganz rode Ohrn.
Denn knüppte Niklaas den Sack op un geef de Kinner Spekulatius
un Appels un all dat Wunnerwark. De Kinner weern man rein ut de
Tüüt vör Freid.
Aber wi mööten nu fix wieder gohn. Buten packt mi glieks
de Noordwind bi de Hoor.
As wi so bi teihn Hüüs afklappert harrn, weer de Sack
all veel lichter för min leeve Niklaas-Süster. Wi kemen
just an den groten
Hoff von Buur Bruhn vörbi, as dor en riesigen Hund ut den Doorweg
keem.
Hu! Säh de grusig ut! As'n Höllenhund! Un nu gnurrt he
ook noch un keem mit blanke Tehnen achter uns ran. Mi packt dat
naakte Gruun.
"Elisabeth!" schree ik, "de Harras will mi bieten!"
Wi loppt as de Karnickel, de de Voß jaagt. Graad so snell,
as dat güng mit mien lang' Hemd. Ik vöruut, denn mien
Süster un denn de Köter, de as dull hecheln dä.
Ik weet nich mehr, woans dat kamen is, Miteens
leeg ik lang op de Slidderbahn bi'n Koopmann vör de Döör.
Un Niklaas mit de Riesenstebel makt ook ne lange Rutschpartie.
Rrrrums! sä dat, dor leeg he lang op de Nees.
De Köter maakt sik foorts över den Sack her. He harr
dormit mächtig to doon. So köönt wi uns eerst besinnen.
Mit Asch un Modder besmeert berappelt wi uns so bilütten.
Oh, wo sehn wie ut! De Boort vun Niklaas weer tweireeten un dat
Gesicht weer so swatt as'n olen Kookputt. Mien Süster wuß
nich, schall se lachen oder weenen. De Mantel harr keen Knööp
mehr un ook de linke Stebel weer weg.
Dat scheune Nachthemd vun Mudder weer vull Placken un harr een grooten
Dreeangel op den Rüch.
O wei, o wei, wat wüür Mudder woll seggen!
Ohne Sack, den harr de Köter metnahmen, kemen wi na Huus.
Den Stebel harrn wi toletzt noch funnen.
Uns Mudder weer rieklich verwunnert, as se us so vör de Döör
sehn dää.
Denn aver lach se ut vullen Hals. "Wat seht ji komisch ut!"
meent se.
Gau hoolt se uns in de warme Stuuv, wo de Kachelaven bullern dää.
Na und denn geev dat Braadappels mit Zucker un Caneel, un allens
weer vergeten.
Harras aver hett sik freit, dat de Niklaas em ok wat bröcht
hett. In Wohrheit harr he em dat jo klaut, de slimme Köter.
Aver laat wi em de Freid. Bit in de Nacht hett he sik noch mit de
Nööt afquält.
Dat is nu all lang her, avers noch jümmer denk ik geern an
düsse Tiet.
|