Een links, een rechts, twee fallen loaten

vun Ewald Eden

Vandoach sücht man dat allwäär foaker – Froonslüü sitten tosoamen bi een Klöönschnakk ov vöör de Kist mit de lopend Billers un sünd an Strikken. In mien Büksenschietertied seech man hoast keen Moder ov Deern, de mit Hannen in d‘ Schoot seet; överall klipper un klapper dat. Strikken, Häkeln, Stoppen, Neihen – dat wee meist Huusmusik. Wenn de Köäkenoaben denn dorbi an Knistern un Knastern wee un de Sprenkels van dat Füür leepen an d' Böän lang, denn kunn d‘ ok good angoahn, dat de Wichters – liekers ov jung ov olld – anfungen to singen. En weeken Puustmusik, ov een van de Mannslüü mit een Trekkbüdel, mook dat Bild rund.

Mien Kusin Metoa – wat mien Moders öllsten Süsters öllste Deern wee –, de wee joa noch ut disse ollerwelsche Tied. Hör Ansichten ween tiedlööpich. Nich dat nu een meent, see wuss nich, wat en Köäkendreier ov en Huulbessen is. Nä, nä – well dat denkt, de hett Metoa nich kennenliert. De wee sowat van weltoapen – sogoar bi d‘ Schlukkdrinken kunn see dat so mennich Kerl hollen.

Wenn Visit keem, denn wee see blied, dat see in d‘ Röäkelstool sitten blieven kunn. Denn see wee noch gannich in d‘ Wesseljoahren, dor kunn see all nich mehr bestich to Foot. De Knoaken, de en Froolüümors breet moaken, ween verschlääten. Bi Metoa Visit oahn Tee, dat wee as een Froominsch oan Böst. Oaber netso hör denn noa d‘ Teedrinken en lütten Sööpke dorto. Laang düür dat denn meist nich, bit de eerste Buddel güüst wee; denn laang Metoa so in Sitten üm de Dörpoal in d‘ Schloapkoamer rin – un har en neän Buddel in d‘ Füüsten. De stunnen dor so up d‘ Grund – moi handwaarm. Well glubsch keek un de Nöäs kruus mook vanwägen de Blööm van de waarme Genever, de kreech körtballerich to hörn: "De keen waarmen Schlukk mach, de is een Lekkerbekk!" Kiek – un nümms sää mehr wat!

So is dat in d‘ Lääven: Brukt blods en Respektsperson wat särgen, un stuuv is dat Gesetz – mach dat ok noch so klüterhaftichs Tüünkroam wääsen.

Wenn ji dat so hört, seecht ji all, dat Metoa good mit de Tied goahn is. Blods dat Noadelklappern harr see van hör Deernstied an nich ovlächt. Geev nix, wat Metoa nich in Maschken kledd har. In d‘ Öller is dat denn in d‘ Kopp bi hör so’n bietji dörnanner lopen – nich dat see as Dwarßlöper över d‘ Footdeel kroop; nänä – well dat nich mit vöörtieds verglieken kunn, de keem dor heel nich achter.

Blossich Sini, hör Dochter, de stunn dor mirdenmanken, wenn see sää: "Wor kriech ikk blods aal de eenbeenigen Kreechsinvaliden her – Moder strikkt in een Tuur linker Sokken!"