Klås hett as Nåkriegskind en Familie beleevt, dee op de Halvinsel Angeln "dwangsinquarteert" worr. As he denn wat öller weer, hett he dorvun höört, dat't in enkelte Kulturkrinks, as to'n Bispeel in Oostpreußen, to de Silvestertraditschoon'n hören dä, dat hier ganz geern mål anstatts Raclette oder Fondue een ganze Swienskopp op'n Disch kümmt. De Dööts warrt een'n Dag lang sodennig wåtert, bit dat he denn kåken deit, un am Enn mit 'n Appel in't Muul un Petersill in de Ohren serveert warrt. Dütt Beleven heff ik nu to'n tragi-komischet Vertellen tosåmenschoostert. De Nååms sünd frie erfunnen un Liekkeiten rein tofällig. De bestglückte Familienfier Vertelln vun Klaus-Dieter Tüxen För't Fiern harrn se nich soo veel över, Siegfried un
Henriette vun Kamcke. Se meenern vele Johre lang, dat 't dorför
ok keen'n Grund geev. Tohuus in Meckelnborg harrn se 'n stååtschet Anwesen, wat se ehr Eegen nennen dorven. Dorto hörten ok noch de Kööksch Berta, dat Deenstdeern Agnes un twee fast anstellte Knechten, Grootknecht Albert un Melker Heine. Un denn kunnen sik ok jümmers 'n poor annere Knechten in de Hauptoorntieden 'n Tobroot dortoverdeenen. Veel geev 't ja nich, de mehrsten hebbt denn ok blots för Kost un Loschie arbeit't. Nu åvers, as se to Dusende bi åsige Küll, Bang
un Armot vör de Russen utbüxen müssten, harr de Familie
vun Kamcke, wor de Jung Rainer even so oolt weer as Klås
de Deern heter Rosalie , nich mehr un nich weniger as all
de annern ok, nämlich nich mehr as dat nåkerte Leven.
Nå 'n quålvulle Tortur kemen se nå Sleswig-Holsteen, worrn in de Neegde vun Kappeln, in de Nåverschop vun Klås sien Oma, "dwangsinquarteert" un müssten nu 'n ganze Tiet lang veelfach Fiendseligkeiten över sik ergåhn låten. Meist all kemen se bi Buern ünner, wiesten de Einheimischen, wor flietig se sien kunnen, un nå rund dree Johrn sünd dee vun hier un de Totrockenen recht goot to 'n Gemeenschop tosåmen wussen. Siegfried un Henriette vun Kamcke harrn denn åvers ok miteens
Glück in't Unglück, denn de Buer Benningsen, bi denn se
in Stellung weern, storv in de föfftiger Johrn. Wieldat de
Wittmann åvers keeneen harr, dee denn Hoff övernehmen
kunn sien twee Söhns weern in Russland bleven ,
hett de Buer dat Eh'poor vun Kamcke all tiedig dat Anwesen vermååkt.
De Kamckes köfften so nå un nå Lännerien
dorto un tellten ok bald to de Grootgrundbesitzers in düsse
Gegend. "Ja, dor geev ik di recht, Siegfried! Nu, wor 25 Johr in de Sülvststännigkeit üm sünd un wi ganz goot Borrn ünner de Fööt hebbt, schullen wi dütt Jubiläum ok richtig groot fiern! Ik weet ok all, wat ik för de Gesellschop to eten måken warr. Un dat schall recken för de ganze Nåverschop, dee uns ja ok jümmers wedder ünner de Arms grepen hett." Seggt un dåån weer eens! So keem't, dat dee intwischen rieke Grootgrundbesitzer-Familie Siegfried un Henriette vun Kamcke för dee in düsse Gegend levende Herrschaften een Spåånfarkeneten utrichten dä. Se harrn denn ja ok 'n Barg Deeners dorbi, dee jümmersto to pareeren harrn. Dän se dat, kämen se ok meistdeels goot dorvun af. Wat
åvers dorbi rutsuern kann, wenn de Orders vun de Deeners woortwörtlich
ümsett warrt, dat höört sik soo an:
Dat geev nakloor 'n grotet Halloo! Dat Eh'poor vun Kamcke bedank sik bi de Deeners för den glückten "Gäg". Dee åvers wüssten gor nich, wat dormit meent weer. Man dat güng all'ns bi denn allgemeen'n Trabbel ünner un am Enn weern sik all eenig: Dat weer de bestglückte Familienfier in de 35 Johrn nå
den Krieg.
3.3.2024
|