Glatties vun Rolf Schwippert De kole Johrstiet bringt dat männichmal mit sik, dat de Wederbericht Glatties ankünnigen deiht. Bi dat Woort Glatties schütt mi dat denn jeedeenmal heet in't Lief. Heff ik doch al fröher in mien Kinnertiet bi Glatties en Barg Leeges dörchstah'n müss. Mien eerst Beleevmis mit Glatties, wo ik mi noch up besinnen kann,
liggt al heel wiet trüch. Dat weer noch vör mien Schooltiet.
Wi wahnten dormals an'n Rand vun uns Stadt. Koppsteen un Glatties, dat heff ik dormals al rutkregen, is dat hinnerhöllsch Spannwark, wat man ünner de Föot kriegen kann. Enen Morgen in de Wintertiet weer't nich to ümgah'n, dat ik
uns lütt Huus in'n Goorn opseuken müss. Mien Modder harr
al mitkregen, dat över Nacht buten allens enen glaskloren Övertog,
meist as Zuckerguss, kregen harr. Se geev mi enen wohlmenen Raatslag
mit up den Weg. In'n Goorn seh allens so ganz anners ut. Allens weer so nie un blank, so kloor un so sauber. Graad so as weer allens mit Water afschrubbt un achteran mit glaskloren Zuckerguss anpinselt worrn.
De Glasövertog leet mi nich mehr los, ik müss em ünnersöken. Toeerst heff ik mit den Finger baven över de Kantsteen lang streken. De Övertog weer glatt un hart as richtig Glas un dorbi iesig koolt. De iesig Küll trock forts asig in den Finger. De Kantsteen weren so tücksch glatt, dat de Finger pertu ümmer na de Siet dalrutschen dee. Dat Rutschen vun den Finger möök, dat ik ümmer neeschieriger wöör. Allens müss ik mit den Finger afföhren, de Koppsteen up den Weg, de Kantsteen, de Wäschepaals, den Gröönkohl un de Strünken. Ummerto hen un her över den ieskolen Övertog. De iesig Küll in mien Finger heff ik dorbi gor nich mehr wohrnahmen.
Dat rechte Been suus alleen dor hen, wo ik dat gor nich henhebben wull. Dat Been weer up'n Slag so licht as en Fedder. Dat swüng sik, ohn dat ik doran wat doon kunn, hoch in de Luft. Dat reet dorbi dat linke Been ok vun de Eer. Nu swüngen sik beid hoch in de Luft. Dordörch keem mien Lief in de Rücklaag. För enen ganz korten Ogenblick sweev ik so in de Luft. Mien Been flögen mit Swung noch wieder na baben. Ik hüng nu schreeg in de Luft mit den Kopp toünnerst.
Dat Sweven wöör up'n Stutz dörch enen gresig harten Slag jachens afstoppt. De harte Slag dreep mi up den Achterkopp. He pramm sik dörch den Kopp un jaagt mit vulle Wucht bit in de Nack. Kopp un Hals weren blot noch bohrende Pien mit dat Geföhl, as wull de Kopp vun'n Hals afrieten. Blitzordig kemen farbig Biller in de Ogen. De wesseln to grote runne swarte Schieven, vun de glöhnig, blenkern Funken sprütten. Dunn weer blot noch allens swart. Mien Gedanken reten af. Ik mutt dorbi woll bölkt hebben as en afsteken Deert.
|
|
Mehr Vertelln vun Rolf Schwippert
gifft dat in dat
lütt Book "As dat männichmal so kümmt", Husum Verlag 6.1.2008
|