Den Verfater sien Original Hamborger Polizeitschako. De Roos woor in'n Deenst nich dragen. Klick op to'n Vergröttern! — Foto: Feldhusen

 

En Udel ut Hamborg vertellt:
Spring nich, mien Deern!

vun Gerd Feldhusen


As ick düsse Geschicht opschrieben wull, harr ick lang överleggt, ob ick dat in uns plattdüütsche Sprook moken kann. De Geschicht is bannig ernst.

No langet Nodenken full mi in, dat ick an een wichtige Stell op Plattdüütsch seggt harr: "Spring nich, mien Deern." Ick weet bet hüüt nich, worüm ik dat op Plattdüütsch seggt harr. Viellicht wöör düsse Satz mit so veel Gefeuhl verbunnen, dat ick nich anners kunn. Dat wöör so.

"Achtung, alle Wagen! Wer kann mitfahren? An den Vorsetzen will Person ins Wasser springen! Lebensgefahr! Sonderrechte sind zugelassen!"
Mien Kolleg un ick, wi stunnen mit uns Peterwogen günstig un fohrn to den Insatzort.

Wi sähen dat Mäken direkt an de Kaikant stohn. Blots noch mit de Footspitzen stunn se op de Kannt. Mit de rechte Hand hol se sik an en Poller fast. Se harr de Ogen wiet opreten, as wenn se in jeden Momang springen wull. Ründum stunnen Fohrtüch vun Polizei un Füerwehr, keeneen kunn oder wull wat moken.

Ick weet bet hüüt noch nich, worüm ick dat doon heff: Ick trock mien Jack uut, sett mien Mütz af, legg de Pistol' op de Erd un güng langsom op ehr to. Ick fung stracks an, mit ehr to schnacken. Dor schree se: "Bleib stehen, ich spring!" Mien nächste Överlegung wöör: Ick mutt mi lütt moken, dormit se dat Gefeuhl hett, grötter to sien. Ick güng... vör ehr op de Knee... un dacht: Solang du mit ehr schnackst un wi uns in de Ogen kieken, so lang hest du ene Chance, dichter bi to komen.

Ick froogt ehr no ehrn Nomen, ick sä ehr mienen Nomen un froogt ehr: "Warum willst du springen?" Se anter: "Ich soll in der Türkei heiraten. Ich will aber hier bleiben. Das Leben hat keinen Sinn mehr." Ick sä: "Das kann ich gut verstehen, meine Tochter ist genauso alt wie du. Das ist ein Alter, wo man viele Probleme hat. Lass uns darüber reden. Ich kann dir helfen." Se wull dorop nich ingohn un keek sick no achtern üm.

To de Tiet wöör Ebbe un dat güng an de veer Meter rünner. Ick schnackt mit ehr över mien Dochter un ehre Probleme. Wi kämen overs nich wieder. Dat gröttste Problem wöörn de dicken Stohlbleche twischen uns. De wöörn so an de sösstig Zentimeter hoch, dat de Autos nich in dat Woter rutschen. Dor musst ick överweg. Wenn ick nu opstünn, denn wöör de Deern mit Seekerheet sprungen. Düsse Gedanken suusen mi in' Kopp rüm. Ick froog ehr: "Glaubst du an etwas? Glaubst du an einen Gott?" Se anter: "Ja, ich glaube an einen Gott." Ick markt, dat unse Schnackerei op en gooden Weg wör. Ick froog ehr: "Was würde dein Gott sagen, wenn du springen und tot sein würdest?" Se anter: "Er würde böse sein." Un dornoh frogt se mi: "Glaubst du an einen Gott? Und was würde der sagen, wenn du so etwas tun würdest?" Ick sä: "Mein Gott, an den ich glaube, der würde nicht böse sein. Aber nicht ich, sondern er wird darüber entscheiden, wann ich sterben muss." Se keek mi bi düsse Froog mit noch gröttere Ogen an. In düsse Ogen wöörn groode Frogen. In düssen Moment harr ick dat Gefeuhl, dat wi beiden ganz alleen op de ganze Welt weern. Mi löppt dat nu bi dat Schrieven noch ieskold den Rügg hendaal.

As wi noch wieder schnacken, güng ick langsom vun de Knee hoch un keek ehr jümmers in de Ogen. De Deern wör nodenklich worn, ehre Ogen wöörn nich mehr so groot un opreten. Ick dacht: Wenn du dat nu nich schaffst, denn is allens to loot.

Un denn sä ick: "Spring nich, mien Deern, spring nich, mien Deern!"

Se keek mi an, as wenn se mien eegen Deern wöör. Nu güng ick op ehr to un nähm ehr fast in miene Arms. So, as man siene eegen Dochter in Arm nimmt.

Wi güngen langsom to en Pederwogen un fohrn no de Altonoer Wach an de Mörkenstroot. De Kolleginnen geeven ehr erst mol wat Warmet to drinken.

Ik heff en Sachbearbeiter bi de Jungendbehörde anropen un em beden, heel stracks to komen, dat he sik üm de Deern kümmern kann. Wi beiden harrn uns kennt, ick wuss, dat he een ganz Goden wöör. He is ook gau komen. As ick ene Stünn loter ünner de hitte Dusch stunn, dor füngen de Nerven an "to flattern". De Arms un de Been fungen an, to wackeln, dat ick mi fastholen müss.

Ick bün seker: Wi beiden hebbt en ganz starken Schutzengel hatt! Villicht ook twee oder dree oder ene ganze Hundertschaft!

Un dor full mi in, dat ick egentlich Paster warrn wull. Wöör ick bi den Schnack mit de Deern villicht en lütt beten en Paster?


Foto Poller: Quistnix at nl.wikipedia

21.10.2012


na baven