Horst Wernecke vertellt:

Anekdoten
ut Noorddüütschland un de Welt:
Schauspeeler-Persöönlichkeiten


"Denn wüllt wi noch een!"

De Fans vun den Lübecker Bühnen- und Filmschauspeler Günther Lüders harrn em so richtig leev. He harr ja up de Bühn son tutige un verschmitzte Aart, dat een de Tranen längs de Backen daallepen, wenn he sien heiteren un oftins ok besinnlichen Rullen spelen dee. Un wat he kunn, un de annern nich: He kunn so manch en Szene mit sien spitzmünnige Spraak un sien truschüllige Mimik sowat as en norddüütsches Kolorit geven. Wat hebbt de Lüüd lacht, wenn de Konsul em as Huusdener Corl Smolt in den Film „Die Buddenbrooks" fragen dee: „Wat wüllt ji egentlich mit juuch ewige Demonstratschoonen vör uns Raathuus bezwecken?" Un as Corl anter „Ja, Herr Konsel, ik segg man blots: Wi wüllt en Republik, ... segg ik man blots", dor müss Buddenbrook em ja upklären. He hööl em vör: „Man Corl, du Dööskopp, wi hebbt ja al een!" Vun so en Faststellung leet Corl sik ja nicht vun sien Övertügung afbringen un meen truschüllig: „Ja, Herr Konsel Buddenbrook, denn wüllt wi noch een!"

Dorbi harr Lüders dat wiss nich so licht hatt, en Schauspeler to warrn. He hett dat 1978 sien Fründ, Karl Vibach, de to de Tiet al över teihn Johr Intendant an dat Lübecker Stadttheoter west weer, mol bi en Dämmerschoppen vertellt, as he em as sien Nafolger as Direkter vun dat Württembergische Staatstheoter in Stuttgart hebben wull.


Teknen: Jutta Bredow

Lüders sien Vadder weer nämlich afsluuts dorgegen, dat he Schauspeler warrn wull; Koopmann schull he warrn, as he süllm. Dat höör sik ja nich, dat een ut en angesehne hansische Familje sik in dat Siedland vun so'n en Sellschap begeben dee. Man he hett sik doch wunnert, dat sien Söhn jümmers in en fein swatten Antog mit Slips un Kragen to de Proben hengahn ist. Un as he Günther dorna fragen dee, dor hett de em antert: „Du, Vadder, du stellst di dat wiss in't Theoter ganz falsch vor. Dat sünd dor all seriöös Lüüd. Und so'n en Proof, dat ist en hillige Handlung. Dor kannst du nicht hingahn as so'n Dampermonarch! Du schullst di dat mol ankieken, denn wörrst du dien Menen vun de Aart Profeschoon förwiss ännern."


Henrik Ibsen

Sien Öllern hebbt dat denn ok daan un sik so'n Proof mool för 'n Veddelstünn heemlich ankeken. Se weern ja reinweg överrascht över so veel Eernsthaftigkeit bi de Arbeit un hebbt sik denn Korten för de nächste Upföhrung köfft. Dat geev „Gespenster" vun Henrik Ibsen. Vull Verwunnern hebbt se sehn, dat se ehr Söhn en gestandnes Mannsbild spelen dee, de mit en friesinnigen Malersmann ganz heftig över der richtige Moral in't Leven strieden dee. Se weern beid deep röögt vun Günther sien Schauspeelkunst un heel benaut doröver, dat se em so veel Steen in den Weg packt harrn.

Na de Upföhrung hebbt se up Günther töövt, un denn ist wat passeert, wat noch nie nich in dat Huus Lüders vörkamen weer. Vadder Carl hett sien Söhn in den Arm nahmen un den sien Rüüch straakt, un dat in alle Öffentlichkeit! Und sien Modder Anna hett em dorna ok noch lang drückt. Nu eerst hett Günther Lüders wüsst, dat sien sture Aart, bi de Schauspeleree to blieven, doch richtig west ist.


Hans Albers: Een Stück Mettwuss för tweeföfftig

De Start vun den Hamborger Hans Albers, de laterhen as Filmheld, Rietenspliet und Schörtendriever in ganz Düütschland bekannt wörr, weer just nicht ganz licht. En gooden Schöler weer he nienich west un sien Lehr in en Farvenhannel harr he smeten. Sien Vadder, de en Slachteree in de Lange Reeg up St. Georg harr, weer dorüm heel froh, dat he wenigstens up mancheen lütte Bühn äs Schauspeler rümtingeln kunn. En richtig groote Rull hett he eerst 1914 — und dor weer he al 23 Johr oolt — in't Thalia-Theoter in Hamborg kregen.


De junge Hans Albers 1922. Foto: Alexander Binder/wikimedia commons

In de Tiet keem eenmol en snicker Daam in dat Geschäft vun Hans Albers sien Vadder un verlang en Stück Mettwuss för twee Mark un föfftig. As de ool Albers dat Metz ansetten dee, wieldat he dat Stück afsnieden wull, dor sä se: "Meester Albers, Se Ehr Söhn hett ja in de letzte Tiet as Schauspeler 'n fabelhaften Erfolg! Ik gönn dat den jungen Mann so richtig!" "Ja, endlich — schöön, nich?", anter de Slachter un sett dat Metz glieks en beten wieder lang an. "Ik weer güstern sülm in't Thalia-Theoter un bün hüüt noch ganz anröhrt. Dat Publikum weer ok reinweg begeistert. Se hebbt em na dat Enn mehrmols up de Bühn beden!", praat se wieder. "Ach wat? Dat hett mien Hans mi noch gor nicht verteilt. Sowat avers ok! Schöön, nich?", meen Albers sien Vadder stolt un sett dat Metz wedder fief Zentimeter wieder lang an.

De Fru, de den Vörgang intressiert verfolgt harr, sä denn in ehre Begeisterung: "Un vör teihn Daag heff ik mi en Film mit em ankeken. O Mann, dat weer di eerst wat Schööns! Ohauahau-aha!" "Oja, leve Frau", anter de Slachter sodennig selig, "ik heff dat Kinostück ok sehn, un ik heff mi bannig över mien Jung freut. De basige Keerl maakt sien Weg, dat köönt se mi glöven!" As em dat ruutflutschen dee, land sien Metz teemlich an dat Enn vun de Wuss. "Ik will Se wat seggen", bedüüd de Fru em denn, "de geiht sien Weg. Ik segg Se vörut, in twee Johr verdeent de, wat he will!"

"Se Ehr Woort in Gotts Ohr, leeve Fru", meen Vadder Albers nu al en beten trulich, "hier, nu nehmt se man de ganze Wuss mit, un de Tweeföftig laat se man steken. De maakt mi ok nicht arm!"


Inhaltliche Anregen: Wolfgang Tschechne, Lübeck und sein Theater;
Karl Gröning, Hamburger Theater Anekdoten

27.12.2015


na baven