Horst Wernecke vertellt:

Anekdoten
ut Noorddüütschland un de Welt:
Up de Böhn


Dat is di villicht 'n Theoter!

So um 1940 rüm weer de Staatsschauspeler Robert Meyn, de in Hamborg upwussen weer, Speelbaas an dat Huus an de Karkenallee worrn und hett dor denn veele eernsthaftige, man ok lustige Stückens inszeneert.


Dat Hamborger Schauspeelhaus an de Karkenallee.
Bild: KMJ/Wikimedia Commons

Eenmool weer he bannig in de Brass. De Statisten, de he för en Gerichtsszene bruken dee, de recken nicht ut. Veel Tiet bit to de Premiere harr he nicht mehr. Wat weer to doon?

Also, af na de Wandsbeker Kasern. Gau wörrn acht junge Suldaten as Geschworne för dat Theoterstück rekruteert. Dat wörr al gahn, hett he dacht, denn veel to doon harrn's ja nicht up de Bühn, blots in een Reeg sitten und den Blick mol hierhen und dorhen wennen, dorbi türlich jümmerto up de Handlung kieken. Kort vör de Premiere hett he de denn inbläut, dat dat för de ja en Kinnerspeel weer, denn he wörr sik achter de eerste Kuliss setten un jüm dat all vörmaken, wat se to doon harrn. Dor kunn nix scheef gahn, hett he jüm Moot tospraken. As de Szene denn an den Premierendag speelt wörr, dor hett Robert Meyn sik up sien Platz achter de Kuliss sett und sik seelenruhig en Stück Botterbrod ut sien Jackentasch ruthaalt. He harr ja lang nix to eten kregen. Und wat hebbt de Geschwornen daan, de ja bit dorto stuur und stief in een Reeg vor de Achterwand seten und em jümmers anstiert harrn?... Se hebbt just so daan, as wenn se wat ut jüm ehr Taschen ruthaaln deen. Und as Meyn denn anfung, sien Brod geneetlich to kaun, dor hebbt se ehrn Kauapparat just so up und daal klappt äs de hungrige Speelbaas.

Meyn hett dat toeerst ja gor nicht markt. As he dat avers wies wörr, dor hett he schüttköppt. He wull jüm wiesen, dat se dat nicht maken schulln. Und wat hebbt de Geschwornen maakt?... De hebbt just so, as Meyn dat vörmaakt harr, ehrn Kopp hin und her schüddelt. Nu weer dat den Speelbaas avers doch to dull, tomool sowat as Kichern ut dat Publikum to höörn weer. He is gau upstahn und hett mit sien Hannen över Krüüz as wild rümfuchelt. Dat schull ja heten: Hollt up mit dat Koppschüddeln! Dat hett doch gornix mit dat Stück to doon! ... Und wat hebbt de Geschwornen daan? Se sünd, just äs Meyn dat vörmaakt harr, upstahn un hebbt mit jüm ehr Hannen as wild över ehre Köpp rümfuchelt! De meisten Tokiekers in dat Parkett hebbt luuthals lacht un al en beten klatscht.

Nu weer dat den Speelbaas denn doch to dull. He ist upstahn und wull na de een Siet afgahn. He harr in Sinn, de doren Geschwornen vun achterher totoswiestern, dat se blots sittentoblieven harrn. Dorbi ist he över de Drahtverankerung vun de Kuliss stolpert und holteredipolter up en Trepp achter de Bühn land. Dat hett en so luden Bums geven, dat de Geschwornen upsprungen sünd. En vun de, en Sanitäter, is afgahn. He wull sien Baas helpen. Dat Jubeln und Klatschen vun dat Publikum wull dorna gor keen Enn mehr nehmen. Meyn hett sik sien Mors schüert und stöhnt: "Dat ist di villicht 'n Theoter! De Statisten hebbt mehr Spood äs de Schauspelers in de Hauptrullen!"


Meyns Graffsteen. Bild Matthias Bauer


Carl Maria von Weber in Eutin


Carl Maria vun Weber: Beten arrogant
sien is Künstlerrecht!

Carl Maria von Weber ist twors 1786 in Eutin up de Welt kamen, man richtig upwussen ist an veele annere Plackens in Düütschland. Und äs he al en berühmten Kompositör weer, hett he sik üm sien Geburtsstadt ok nich recht kümmert.

Man so bi 1812 rüm hett he en Konzertreis maakt, un dor ist he vun Berlin ut mol ganz kort na Eutin kamen. De Börgermester wull glieks en Klaveer-Konzert mit em maken. Weber wull dat ja gor nicht, tomool all de Saals in de Stadt al vermeed weern. Man de Börgermester hett rümquengelt un seggt: „Nun sind Sie einmal hier in Ihrer Geburtsstadt, dann sollten Sie der auch die Ehre geben. Ich habe jetzt auf Verdacht einen kleinen Saal in der Nähe des Kellersees gemietet. Das liegt zwar ein bisschen außerhalb, aber wenn Sie zusagen, werde ich die nötigen Eintrittskarten dafür in meinerBuchhandlung schon absetzen."

Nu kunn Weber nicht mehr nee seggen und hett sik breed slaan laten. Pienlich weer dat den Börgermester denn doch, dat to dat Piano-Konzert blots so bi foffteihn Lüüd kamen weern; de hoochberühmte Kompositör hett denn ok blots en poor lütte Stückens up dat Piano, dat bito noch en beten verstimmt weer, speelt.


Hier kreiht keen Hahn na, hier huult bloots de Wülf! Foto Retron/Wikimedia Commons

Na de Landpartie hett de Börgermester denn versöcht, den bedröövten Klaveerspeler in en Mischmasch ut Hooch- und Plattdüütsch to trösten. „Machen Sie sich nix daraus, verehrter Meister", hett he seggt, „bedenken Sie, dass in dieser Gegend vor zwanzig Jahren noch keiner gewusst hat, was ein Piano überhaupt ist. Hier hebbt höchstens mol de Hunnen bellt! Insofern ist dieses Konzert ganz sicherlich als grundlegender Erfolg anzusehen!"


Inhaltliche Anregen: Karl Gröning, Hamburger Theater-Anekdoten

26.4.2015


na baven