Mien adventlichste Spooß

vun Addi Kahl


Nu is se all wedder dor, de Tiet för’t Pletten instippen in’n Pott mit swatte Koffe. Lange Johren is dat för mi in Adventstieden mien allergröttste Spooß. Un besünners dor heff ik de Biller vun mien Moder vör Ogen, as se uns Kinner fröög: „Sünd ji ok mit’n Knackwuß un Kantüffelsalat tofreden? Ik heff nich dat Geld för so'n düür Eten as Karpen oder ’n Wiehnachtsgoos!"

Moder harr uns Wahnstuuv jümmers so smuck, as för mi blots se dat kunn. Op’n Disch stünn denn ehr gröttste Schatz, dat dünne wittblaue Koffegeschirr; un denn an Moders egen Pletten to knabbern, unvergeten sünd mi de Stunnen. Aver düsse Kinnertieden, de gifft nu all so langen nee nich mehr.

Maken wi nu vundaag uns egen smucke Plettendoos op in Nikolaustieden, denn fallt mi jüst miene lütten, swatten Kinnerstevel ut Ledder wedder in, wo Moder achter de Finsterklapp söte Saken versteken harr, vull mit Pletten in sieden Papeer, Appeln un Nööt, de mien Ogen wieten, denn as lütte Knevel harr in denn Globen an denn Nikolaus noch in 'n Sinn.

To Backtieden in uns warme Köök bewunner ik Moders anstellige Hannen, wenn se denn Deeg uteenanner mangel för de velen witten un brunen Pletten, un hör mi hüüt noch beddeln: „Mama, dörf ik ok mol ’n poor utsteken?"
„Geern, mien Jung“, lach se, „un af un an in Mehl stippen, dat backst nich so!“
Un later brööch se mi as denn Lüttsten in de mit Tegelsteen anwarmten Bedden.

Doch de Kinnertieden vergüngen veel to fix. Ik kööm wiet weg in de Frömm, un so bleev Moders kommodige Köök ahn Kinnerlarm still torüch.
Wi as junge Mannslüüd willn de Welt op’n Kopp stellen un füng’n an, na niege, na anner Saken to rönnen, doch tiedig vör Advent slöög Moders Päckchen de Brüch.

Denn dat hastige Oprieten vun dat leefvull versnüürte brune Packpapeer. Ut denn Pappkarton drüng all düsse wunnerbore, vertruute Plettenduft:
„Laat Di ’t smecken, Jung“, lees ik in Dintenschrift schreven un noch’n beten mehr, un ik spöör dullet Heimweh, un gau leeg ok Wiehnachtsstimmung in de Luft.

Nu hebben wi wedder Adventstieden, so mit Pletten instippen in hitte Koffe. Mien Gedanken loopt dorbi torüch an de vertruuten Tieden mit di: „Du, dien Pletten weern sowat vun eensame Spitze!“ — „Ach wat, Jung, nee nee!“ „Doch, Mama, doch, — ik wull, du backst se noch een eenzig Mol för mi!“

So denk ik geern torüch an mien Öllernhuus, besünners in Adventstieden.

Moders Plettenrezept fünn wi later bi’t Oprümen in de ool Komodenschuuf. Ik meen noch jümmers ehr helle Simm to hören, wenn se lach:„Dien egen Kinner striet later villicht ok mol üm dat Pletten-Utsteken!“

"Leev Moder, Du büst för jümmers as’n Engel bi uns dorbi in uns Wiehnachtsstuuv!“


22.12.2015


na baven