Dat Hartenswunner

vun Cord Denker


De Medizinstudenten harrn sick üm den Bildschirm versammelt. Se schulln een Begriff dorvun kriegen, woans man mit den Hart-Katheter de Arterien üm dat Hart rüm ünnersöken kann. Un — dat man för den Fall, dat so'ne Adern verengt sünd — in den sülbigen Arbeitsgang een oder mehr Stents setten kann. Een Stent, dat is so'n lütten Korw ut Draht, de in de Verengung vun de Arterie rinpfriemelt ward un denn opbloost. Un denn sett he sick dor fast un sorgt dorför, dat dat Blood wedder lopen kann un nich afklemmt ward.

De Patient, Joseph H., harr jüüst so as de Studenten de Ogen open un luur dor op, dat he mol in sien Binnerst kieken kunn, vun de Sied kenn he sick jo noch nich. He harr sien Tostimmung gewen, dat ok de Studenten em vun binnen bekieken kunnen. Junge Lüüd weern dat; he harr jo meist al Grootvadder to de mehrsten sien kunnt. Un düsse jungen Lüüd weern neeschierig un frögen, woans he sick föhl un worüm he öberhaupt so'n Operation bruken dä, un nu hier, in de Adventstied in't Krankenhuus, wo de Minsch doch egens anners wat to beschicken hett...

Jo, egens harr he sick de Tied ok ganz anners vörstellt, sä Joseph H., man he weer sowat vun maddelig un kraftlos. Un he harr sick noch so veel vörnohmen, wull noch een Book schriewen. Man all'ns, wat he anpacken dä, wüss em to een öbergrote Last ut, un he müss henschmieten. He kääm sick vör, as leep he op een hoge schwatte Wand to. Un denn kääm noch de Bronchitis dorto, un he op't letzt noh sienen Dokter hen, dach, dat de em Linderung schaffen kunn. Een Ünnersöken as man dat wennt is. Man denn harr de Dokter de Idee: Loot uns man eben noch een Elektrokardiogramm moken. Un as he den Utdruck bekieken dä, schüttel he bloots mit den Kopp un wies Joseph H. stantepee in een Krankenhuus in. Twee un'n halv Stünn loter leeg de numehr Hart-Patient op Intensivstation.

As se em mit dat Krankenbett dor rinschuwen, seeg he eben noch, dat dor in dat Bett blangen em al een leeg — seeg ut, as weer dat een Fru. Awers een Vörhang trenn denn de Sicht op de Mit-Patientin. Dat is jo doch gediegen, dach Joseph H., is jo villicht wegen Platzmangel in't Krankenhuus... Mag jo ok ween, dat gifft Situationen, wo een dat genierlich is, dat dor een Fru blangen mi liggt. Ach wat, dach he denn wedder, is doch allns minschlich.

Dat duur nich lang, dor harrn de beiden Patienten sick dör den Vörhang een mit den annern bekannt mookt. Dat weer Bogumila B., de dor blangen em leeg — "De mehrsten seggt eenfach Mila to mi!" — Mila stamm ut Polen, leew awers nu al siet vele Johrn in Berlin un harr keen Problem mit de hoochdüütsche Spraak. Bi een Verwandtschafts-Besöök in Hamborg harr se een'n Kollaps kregen un weer hier in't Krankenhuus landt.

Anner Morgen jubel Mila. Se weer all de Schläuchen un Drähten quitt, kunn wedder opstohn un — se harr een'n Reha-Platz kregen un ehr Versekerung wull de Kosten drägen. Se kääm to Joseph H. an dat Bett. Nu eerst kunnen se sick ankieken: "Een Wunner is passeert, mien Maria hett wedder een Wunner schafft", frei se sick. As Joseph H., de dröge Protestant, wat skeptisch kieken dä, do hool Mila ut een Schatull een kathoolsch Marienbild rut un wies dat mit strohlen Ogen vör.

Joseph H. keek op een geföhlig Kunterfei vun Moder Maria mit dat Jesuskind op den Arm in Pastell-Farven. Un dorvun schull nu een Wunner utgohn sien? Awers denn geew he sick een Ruck, un mööh sick, dat he sick mit Mila freien kunn. Wat de Lüüd doch all'ns glööwt!

Op den Bildschirm wiesen sick nu de infarvten Arterien üm dat Hart rüm, dat seeg meist so ut, as weern dat spittelige Skorpionen. Nee ok, dat dat all'ns to em höörn dä — nee, so kenn he sick nich vun binnen. Un dor düker ok al de Verengung op. Dor, dat is de Stee, wo een Stent nödig ward. De Doktersche, de den Ingriff stüür, verkloor em dat nipp un nau, man he harr dat jo al sülben sehn kunnt: Dor ward een Stent nödig, dat is de Stee, wo dat Blood afklemmt ward.

Worüm verengt sick mien Adern?, geiht den Patienten dat dör den Kopp. Is dat dat Öller? Oder meldt sick so de Dood? Awers he will doch noch lewen un mag noch nich an Afgang denken. As he so sinneert, fangt dat op den Bildschirm an un flackert. Dor dükert ganz anner Biller ut den Achtergrund op un ward düüdlicher: Een Passagier-Fleger flüggt op een Hochhuus to, flüggt nich doran vörbi, kracht in de hoge Fassaad un verschwindt in dat Huus. Een tweet Fleger ward sichtbor un stüürt op een tweten Hoochhuus—Torn to, rammt em. Schwatte Qualm stiggt op in den blauen Morgenhimmel öber New York... Un de Ader, de dor öber dat Bild löppt, treckt sick krampfig tosomen, dat Blood stockt, dat Hart sett för een, twee Schlääg ut. De Aten stockt, de Angst sett ehrn Würgegriff an. Mit een Opschriegen verschafft sick de Bost wedder Luft. — Bitte, keen Bewegen! röppt Fru Dokter em to.

Ok de Studenten hebbt dat sehn. Op den 9. September 2001 weern se noch Schoolkinner un hebbt in de School, in de Fründschaften un in de Familien doröber schnackt und sünd nich dormit to End komen. Wat mookt so'ne Beleewnissen mit uns Minschen? Geiht uns dat an't Hart, wenn sick in de Welt de Afgrund open deit un Lewen verschlingt? Hass, Bangnis, Kriegsgefohr, Gewalt, Hunger, Bombardement — dat verengt den Puls vun de Tieden. Dor kümmt Gegenhass op, dor ward Muurn opricht, toeerst mit Wöör, man denn ok in Beton.

Geiht dat ok annersrüm? Kennt de Welt villicht ok Beleewnissen, de hölpen köönt, Verständigung un Brückenslag in Gang to setten? — Fru Dokter röppt noch mol de Stee op, wo de Verengung weer, un wo se eben ganz vigeliensch mit Hölp vun twee Tentakeln den Stent plazeert hett un opbloost. Dat is för den Kontrollblick, üm to sehn, wat allens in de Reeg is un allens wedder rund löppt. Jo, de Arbeit is glückt; de Studenten hebbt dat sehn und hebbt in de Hannen klappt. Nu hett dat Blood wedder frien Togang to dat Hart.

Un nochmol flackert dat öber den Bildschirm, nochmol mischt sick dor ganz anner Biller twüschen: Vele Minschen sünd dat, Minschenmassen. Un dör de Minschenmassen schuuwt sick lütte Autos un ward vun Volkspolizisten dör een open Grenzschranke dörwinkt. De Studenten dämmert dat: Dat is de 9. November 1989 in Berlin. Minschen ut Oost un West fallt sick in de Arms, danzt in de Stroten. Se kennt düsse Biller ut de Geschichtsböker un vun dat, wat de Öllern un Grootöllern dorvun vertellt hebbt. Un de Olen hebbt mennigmol noch blanke Ogen, wenn se doröber schnackt, dat se an de Stroot stohn hebbt un winkt, bit jem de Arms schlapp weern. De Grenz is open, bald fallt de Muuer, de Berlin achtuntwintig Johrn deelt hett. Ganz Düütschland fieert een Freidenfest.

Hier, in düssen Operations-Sool, markt de Studenten op een'n Schlag, wat dat bedüüd, wenn sick Angst un Verengung oplööst un de Togang to dat Lewen fri is, un dat Blood kann lopen un sienen Segen dorhen bringen, wo de bruukt ward. De Druck is weg, de Aten geiht fri, un de Horizont ward wied. De Studenten klappt nochmol de Hannen, graleert den Patienten un freit sick mit em, dat allens so good lopen is. — Jo, de Togriff is glückt. De Doktersche wünscht Joseph H. allens Gode un geiht denn noh buten, üm to schmöken. Is allens Routine bi ehr un liekers jedeen mol wedder een Wunner. De Anspannung fallt vun ehr af.

Een beten lichter mag dat för Joseph H. nu al sien. Man anner Morgen bi de Visite mookt de Chefarzt een bedenklich Gesicht: dat Hart is ümmer noch to langsom un höllt nich Takt. De Tests öber länger Tied hebbt den Henwies bröcht: Dütt Hart bruukt een'n Taktgewer, een Schrittmoker, de den Puls gauer un regelmäßig mookt.

He hett noch de Ogen open, as se em wedder in een'n Operationssool schuuwt, he kriegt dat ok noch tostann, sick mit egen Kraft ut dat Stations—Bett noh de OP—Liege to schwingen, man denn höört sien Erinnern op und dükert eerst wedder op, as de Operation to End is. In de dreeviertel Stünn dortwischen weer he in een Tostand as vör de Schöpfung, een Urgrund vun Düüsterkeit.

Man nu kümmt dat Lewen wedder to em torüch. He süht dat pastellfarven Bild vun een kathoolsch Madonna un höört de Wöör vun Mila: Düsse Maria deit Wunner! — He streckt de Arms ut, un Maria langt em dat Jesuskind röber. He nimmt den lütten Jungen ganz sacht ut ehre Hannen un drück em an sien Hart: Jo, ick heff dat ümmer ahnt, dat hett een ganz depen Sinn, dat ick Joseph heten do!

Jo, Joseph H. hett dütt Johr sien ganz egen Wiehnachten: Dat Licht kümmt to em torüch, dat Düüster treckt ut sien Lewen af, dat Bangen un de Druck sünd weg. Dat Blood pulseert wedder, de Muuer steiht nich mehr, de Welt süht heller Doog.


18.12.2016


na baven