Foto: Rudi Witzke

"Ja, mien Deern, heel ööd un leer
weer uns schöne Eerd to Anfang vun de Tieden.
Wader un Ies schier överall, hoch törmt
un liek in de Hitt vun de Wööst keen Leven.
Denn leet Vadder Gott den groten Regen kamen.
Dat regent woll an Hunnert Johr un ölven Daag.
De Eerd bröök up, spuckt Asch un Füür.
Giftgaas mengleert sik zissen mit dat Wader.

Nahal in'n Sinai. Foto: Rudi Witzke

Denn keem se vör, de warmen Sünn
un lumig frische Luft strakt överall dat Land.
To Rauh kümmt allens up de Eerd. —
Un kiek, wat's dat dor in de nackte Eerd?
De ritt ja up? Een lüürlütt Lock
is nu to seihn.
Dat eerste Gröön truut sik dor vör,
rankt, ringelt sik, wasst un grött de Sünn.

Bild: Rudi Witzke

Un jümmer mehr sorteert
sik nu de Planten, Graas un Blomen!
Veel Dusend Johr vergahn.
Un jümmer bunter ward uns Welt.
Dor kaamt de Minschen,
plegt een Graas un nömt dat Gassen.
De Körn sünd kostboor Nohren in de kole Tiet.
Ok Körbs denn un de Appel.

Bild: Rudi Witzke

Bööm wassen hunnert Johr un länger,
un depe Wolden decken't wöste Land.
Un spennt uns Leven. Frische Luft!
Wat dankt wi Gott!
Wi sünd vull Freud dat ganze Johr.
Doch an een Dag, dor mütt dat rut:
Oorndank nöömt wi den Laavdag:
"Leev Vadder Gott, heff Dank, heff Dank!"

Bild: Rudi Witzke

Foto: © Pixelio, Zakysant

Nu aver æseln Laster, Laster, Laster!
Dat ganze Land, dat is vull Laster.
Un in den Heven stiggt Rook vun de Fabrik.
Rundüm de Eerd vergiften Fleiger unsre Luft.
De Wolden starven.
De Wösten wassen, dat Ies smölt af.
Wi Minschen slaan Gotts Schöppen twei.
De uns anvertruut Natuur geiht perdü.

Starven Holt. Foto: Bernhard Ulrich

Deern, nimm dissen Appel!
Straak em, eie em jümmer noch eenmaal!
Wohrhaft een Gaav vun Gott,
för de wi laven willt un danken.
Uns Oorndank mutt nich blots en Laven sien
un Dank för unse schöne Welt.
Wi willn verspreken un de anner dwingen:
Sluß mit Maltreteern un Vergiften vun Gotts Natuur!"

Foto: Pixelio © Helga Schmadel