Dat A un dat O

vun Marlou Lessing


To mien Bortsdag annerletzt kreeg ik vun mien Gemeenpaster düsse smucke Kars schenkt. Se is ganz lütt, avers in ehr Foorm vullkamen. Un dat steiht ok vörn opdruckt:

Dat Alpha un dat Omega, dat A un dat O, de eerst un de letzt Bookstaav vun't greeksche Alphabet — de Anfang un dat Enn also. De slaten Krink. Dat Vullkamene.

Dor is avers noch wat opdruckt. Blangen dat A is de Sünn to sehn, blangen dat O flütt Water. Opdeelt un verbunnen is dat Ganze dörch dat Krüüz.

So eenfach dat is, dat hett mi to denken geven. As eerst full mi op, dat Licht un Water för den Minschen ja nich dat A un O sünd; för den Minschen is dat ehrder Water un Broot. Avers för de Planten! Licht un Water, un en Plant kann, wenn dat ehr Gene verlöövt, dusend Johr oolt warrn, so as mennig Bööm.

Licht vun de Welt, Water vun't Leven — dat sünd twee Metaphern, de Jesus sik sülven geven hett. Licht vun de Welt, Water vun't Leven — nu dücht mi meist, Jesus weer to de Planten as Erlöser kamen un nich to de Minschen! In Johannes 6 seggt Jesus ok "Ik bün dat Broot vun't Leven" — avers dat Elementare sünd liekers Sünnlicht un Water, denn dat Broot warrt ja ut Planten maakt! Un mit Planten vergliekt Jesus sik ok, mit den Wienstock, dat Evangelium mit de Sempsaat. Un so wieder.

Op de Planten hebbt wi eentlich gor keen Acht. Se warrt as Produktionsmiddel bruukt un denn afmeiht un vernicht. Massenhaftig. As de Deerten. Wi behannelt de ganze Eer so as en Slaav — se mutt pareern, se mutt kuschen, se mutt Profit afsmieten, se mutt uns denen. Wenn en Slaav na de Menen vun sien "Herrn" nich fix noog wurachen dä, denn kreeg he mit de Pietsch; he woor schunnen un mit Föten peddt, dat Letzte woor ut em ruthaalt, un solang he nich würklich doot ümfüll, dach sien "Herr", he weer bloots fuul, he simuleer bloots, un he, de "Herr", kunn em lichthannig noch mehr Arbeit tomoden — dor weer noch wat ruttohalen!

Nau so behannelt wi de Eer.

Dat Alpha un dat Omega sünd Gaven vun de Natuur — sünd Licht un Water. Hebbt wi ehr, denn gifft dat Planten. Planten sünd gewaltige Leevwesen: unheimlich in ehr Duursamkeit; archaisch, mit de öllste Deel vun de Evoluschoon; in ehr Unbewusstheit direkt mit den Himmel verbunnen. Se wasst överall, ok op Steen; sogor in de Wööst. (Dat wi Minschen dat trechtkriegt un ok noch den Bodden vergift, dat weer to Jesu Tied nich vörtostelln, dorwegen harr he dat sachs nich in sien Metaphernvörraat.) Wenn dat Planten gifft, gifft dat allens annere — Broot to'n Leven, Chancen, Wohlstand, allens. Wenn avers de Natuur, de wi as en Slaav hollt, tosamenbrickt, denn ———

Respekt vör allens Levige to hebben, dat lehrt uns dat Krüüz. Jesus hett dat vörleevt. Wi schulln de Natuur achten, hoochachten; en Heiden-Respekt schulln wi vör ehr hebben, ok as Christenminschen. Dat Krüüz verbindt uns mit de Schöppen, un twoors verbindlich — as en Verplichten. Denn opletzt sünd wi sülven bloots Planten in Gott sien Goorn, anwiest op sien Licht un sien Levenswater; ahn dat wöör wi togrunn gahn. Wi schallt de Eer behanneln, as wi behannelt warrn wüllt.

Wenn mien lütte Kars mol afbrennt, much Licht un Water uns blieven. Dat geev Gott.


15.4.2018


na baven