God'n Obend miene leewen Kinner, nu bün ick ober dor!
Ji kennt mi woll noch von vergang'n Johr.
As Ji hier harrn son scheune Wiehnachtsfier,
Dor weer ick ok den'n Obend bi Jug hier

Un dor mi dat so scheun gefulln hier hett,
Un Ji hebbt sung'n un deklameert so nett,
Heff ick versprooken Jug hier Alltosoom'n,
Dat ick op düsse Wiehnachtsfier wull wedder koom'n.

Doch denkt mol an; ick harr dat bald vergeeten, —
Ick heff to veel to dohn, dat mööt Ji weeten.
Doch as ick eben bien Barmbeker Bohnhoff weer,
Dor kümmt son lütte Deern, son lüttes Göör
Un seggt: "God'n Obend Wiehnachtsmann!
Kennst Du mi nich?" — Ick kiek ehr denn so an,
Dor weer mi dat, as harr ick se all sehn.
"Kummst Du hüt Obend wedder'non plattdütschen Vereen?",
fröggt se, "dor büst Du west doch ok vergang'n Johr."
"Natürlich!", seg ick, "jo, dat is jo wohr!"
"Denn kumm man mit," seggt se, "wi luurt ok all!"
Un so gung'n wi denn no de Sentahall.
Un nu bünk wedder hier mit mienen Sack
Un bring jug wat, wat wull no Jugen Gesmack
Doch woll ick eers mol heurn vör alln Dingen,
Ob Ji so Scheunes as vergang'n Johr köönt singen.
Vergang'n Johr dor meukt Ji dat good,
Dor kreegt Ji wat ut'n Sack, nich mit de Rood'
Doch wi dat ditmol ward möt wi mol sehn. —
Ick gleuw, ditmol köönt Ji dat nich so scheun.
Et kann ok sien, dat mi dat man so dücht, —
dor mookt so veel son ängstlich Gesicht,
As wüssen se hüt Obend ehrn Kroom nich mehr,
is dat woll so? — Denn goh ick wedder weg.
Ja, ja gleuwt dat man, ick doh dat denn,
Denn goh ick eenfach no anner Kinder henn.
De sing'n köönt un ehr Gedicht ok weet.
Na, will't mol sehn. Eers singt wi'n Wiehnachtsleed.
Dat Dannboomleed deh vergang'n Johr ick heurn,
All de to School goht dehn all wat anners lehrn.
De köönt mol seggen, wat se geern sing'n wölt.
Doch sung'n ward hier un nich gröhlt.
Wat wölt Ji sing'n denn, wat dehn Ji denn lehrn?
Na, denn lot dat Leed von de "Stille Nacht" mi doch mol heurn.

(Et ward sung'n)

Süh, dat weer fein! Jo, dat is wirklich wohr.
Dat weer jo noch beeder as vergang'n Johr.
Dat heww ick gornich dacht. Doch nu wilk ok wat heurn,
Ob Ji noch grod so good köönt deklameern.
Wer von Jug een Gedicht opseggen kann,
De lot dat heurn un koom hier ran.
Doch ick bünn olt un kann nich mehr stohn.
Hebbt Ji hier'n Stohl, denn will ick sidden gohn.
Nu paßt mol op, nu roop ick jeden bien Noom'n.
Un denn ick oproop deit denn her hin koom'n.
Un seggt hier op, doch mookt dat wedder good,
denn kriegt Ji ok'n Geschenk, nix mit de Rood.

(Et ward deklameert)

Dat mutt ick seggen, so scheun heik noch nich heurt.
Dat hebbt Ji fein mookt, hebbt all flietig lehrt.
Un wat besonners mi so hett gefolln,
Dat Ji uns plattdütsch Sprook in Ehrn dot holln.
Een drög hier Hochdütsch vör, de anner Platt,
So mag' dat lieden, so geheurt sick dat.
Hochdütsch un Plattdütsch, beides heurt tosoom'n
Ji bruukt Jug för uns' Plattdütsch nich to schoom'n.
Ick snackt jo ok, un Ji sünd all noch Göörn
Un köönt von'n Wiehnachtsmann noch rech veel lehrn.
Doch Ji hebbt mookt mi veel Vergneugen,
Dorüm hebbt Ji ok All' wat kregen
Ut mienen Sack, de is ganz leer,
Ick heww nu ok keen beten mehr
Denn kann ick nu woll wedder gohn.-
Doch teuw mol, hier deit een Korw noch stohn,
Dat föllt mi eben grodnoch in.
Dor is jo ok noch'n beten binn.
Dat mokt wi so: Stellt twee un twee Jug nohdeenanner op.
Denn mookt wi'n Polonees! ick goh vörweg
Un dorbi singt wi Wiehnachtsleeder dann.
Jeder singt mit so god as he et kann.

(Polonees')

So, nu Adschüß ok Alltosoom!
Ick heff keen Tied mehr, will noch henn non' Dom.
Dor wi'ck mol Krach slohn, dats doch allerhand,
Dor strampelt mien lütten Kollegen all an'n Band.
(lett'n Hampelmann strampeln)
Un denn wi'ck mien'n Sack vull wedder moken,
För all de annern Göörn, mit Wiehnachtssooken.
Doch seegt mi mool, wat is de Klock.
Oh, denn heck noch Tied, denn giww mi eers noch'n Glas Grog.

(Drinkt Grog)

Nu ward Tied, Adschüß Ji leewen Kinner!
Hollt Jug munter bit ick anner Johr doh wedder koom'n.
Un ick wünsch vergneugte Fierdoog Jug alltosoom'n!