November

vun Brigitte Fokuhl

De Tiet geiht up November to.
De Bläder fallt heel liesen.
Uns' Deerten söökt de Wintersroh,
un Gold wesselt to'n Griesen.

Ok wi vertreckt uns in uns rin
un horkt blots noch na binnen
un fraagt uns na dat Levens Sinn,
tellt alle unse Sünnen.

Wat dorbi rutkümmt, weet wi je:
wi denkt toveel an't Starven.
Lüüd, laat de olle Jammeree,
süs höögt sik juche Arven.

November is de Fründ vun'n Dood,
man he mütt sick ok geven.
An'n End lücht uns een Licht so root.
Dezember bringt dat Leven.