Dat olle Jahr raast as en Tog
in en Tunnel sünner Licht,
de lesde Roop: „Ik hebb genoog!“,
de klingt as sien: “Vergeet mi nich!”

Kuum is de lesd Ofdeel weg,
kummt mit kraakend Getöös
up Gleis Twee an glieken Steeg
een neei Tog – as Oflöös.

Vörn steiht de Naam – Neeijahr,
mit Glückssymbolen stevig ziert,
liek so as bi sien Vörfahr,
daarachter twalv Waggons platzeert.

De Utstattung besteiht noch nich,
de Fahrgast mutt se sülvst gestalten;
jedereen wordt mögelk maakt,
sük bi'd Utbau to entfalten.

Is de Arbeid denn ok lückt
un twalv Waggons sünd schafft förwahr,
denn kiek man fix tofreden trügg!
— De neegste Tog is al meist daar.