ln'n Januor, denn dohn wi still
Noch hinnern Aben sitten,
Denn buten is noch nich veel los,
Blot freeren deiht't bi lütten,

ln'n Februor, denn geiht dat meist
Mit ls un Snei tohopen,
Denn hebbt wi ok keen Lust un Tied,
Opn Acker rümtolopen.

Doch kümmt in'n März de Sünn herut,
Denn möt wi uns fix rögen,
Denn heit dat, för de Sommersoot
To ackern un to plögen!

Un in'n April ward't höchste Tied,
De Saaten uttoseien,
Wenn't twüschendörch man regen deiht,
Denn lot den Wind man weihen.

Un denn, denn geiht dat Hoffen an
Den Mai, den Juni öwer;
Leew Herrgott, pleg uns unse Saat
Un hal se glücklich röwer!

Wenn denn in'n Juli un August
Wi willn uns' Kurn inführen,
Denn schenk, leev Gott, schön Weder uns,
Wi willn uns denn woll röhren.

September un Oktober, na —
Denn sünd wi all bin'n Döschen,
Un bi de Austköst dohn wi uns
Ja denn ok een'n verlöschen.

Un denn, denn heit bi lütten dat,
De Wintersaat bestellen,
Un kuum gescheihn, denn deiht sick all
De Winter wedder mellen.

In'n Handümdreihen is he dor
Mit siene Wiehnachtsfreuden! —
Nu kummt dat ne'e Johr heran
Un bringt ok manchmol Leiden.

Leew Herrgott, wenn Du dat so künnst,
Mehr Freud uns nu to geben,
Denn dankt wi Di ut Hartensgrund
Un lot dat Neejohr leben!

Friedrich Schnoor 1950